Ook bij het aantal benodigde vrijwilligers is steeds weer het enthousiasme aanwezig om mee te willen werken bij deze groep. Er melden zich gelukkig steeds meer mensen aan als vrijwilliger, hierdoor kan de organisatie bij wisselbeurt een beroep doen op steeds een andere vrijwilliger.
Het voelt voor de betrokkene dan niet als een verplichting. Vrijwilligers zijn er ook voor het ophalen en brengen van slecht ter been zijnde bezoekers. Bij de vorige bijeenkomst hadden zich bij de groep Lia Kerkum en Heilke Borst aangesloten, nu worden hun plaatsen opgevuld door Nicole van de Kolk en Ingrid Meilberg, dank voor jullie bereidwilligheid hiervoor.

De vorige keer werden we geconfronteerd met het plotseling onwel worden van Jan Loghtenberg.  Een aangrijpende gebeurtenis voor de aanwezigen, maar met gelukkig een goede afloop. Jan moet nog even aan zichtzelf denken om het ziekteproces in goede banen te leiden, maar de berichten zijn gunstig. We zijn hoopvol dat hij de volgende keer weer in ons midden is.

Thera praatte de middag aan elkaar en in de keuken was alles weer in goede handen bij Annie en Robbie van Krevel. Robbie voelde zich weer als een vis in het water:
“Ik lijk Jonnie Boer wel met zoveel sterren om me heen,” daarmee doelende op de vele mensen die in de Elshof hun beste beentje voorzetten om dit diner weer goed en sfeervol te laten verlopen.
Vandaag staat er een stamppotbuffet op het menu, boerenkool en zuurkool, natuurlijk de beide gerechten met een lekkere rookworst en verder is er een hutspot met hachee. Dit betekende voor ons dat we met drie personen door een berg van maar liefst 15kg (netto) geschilde aardappelen moesten heen worstelen.

Iedereen liet zich de stamppotten goed smaken en velen schroomden niet voor de tweede maal een gang naar het buffet te maken. De gemaakte winterkost smaakte  de aanwezigen voortreffelijk, wat vele complementen opleverden voor de beide koks.
Om het diner helemaal te completeren is er een nagerecht, een herfst cocktail met slagroom.

Onder een hapje en een drankje is het dan genieten in de Elshof en ook de gesprekken onderling zijn boeiend. Zo kwam ik bijvoorbeeld te zitten naast Jan Bakker en zijn vrouw.  Het echtpaar woont al tien jaar in Wijthmen, maar we kwamen elkaar vreemd genoeg nooit tegen in ons kleine dorpje. Belangrijk is deze groep dus ook voor de onderlinge contacten. Schitterend is dat er steeds meer mensen horen van onze groep en de weg naar de Elshof weten te vinden.